เพื่อน

... เพื่อนสนิท ...

ก็คือ เพื่อนธรรมดา ๆ คนนึงที่ดันสนิทกันมากกว่าเพื่อนธรรมดา ๆ ทั่ว ๆ ไป ซึ่งมันก็ต้องมีอะไรหลาย ๆ อย่าง ที่คล้ายๆกับเรามากกว่าเพื่อนคนอื่น ถึงจะมาสนิทกันได้ ... บางที อาจไม่ใช่นิสัย ... ... บางที อาจไม่ใช่หน้าตา ... ... บางที อาจไม่ใช่ฐานะ ... ... บางที อาจไม่ใช่ระดับความรู้ ... แต่มันอาจจะมีอะไรบางอย่างที่ต้องเป็น มั น ค น นี้ เ ท่ า นั้ น ที่ มี ... บางครั้ง ... เราก็ไม่ไป ที่ที่เราอยากไป เพียงเพราะว่า มันไม่มีมันไปด้วย ... บางครั้ง ... นั่งเงียบอยู่ได้ตั้งนาน แต่แค่เห็นหน้ามัน น้ำตาที่กลั้นไว้แทบตาย กลับทะลักออกมาได้จนหมด ... บางครั้ง ... ถ้ามีเสียงหัวเราะของมันด้วย เราจะหัวเราะได้ดังกว่านี้ ... บางครั้ง ... ร้อยคำปลอบใจของใครก็ไม่รู้ ยังอุ่นใจไม่เท่ามือมันที่แค่ตบเบา ๆ ที่หัวไหล่ บอกเป็นนัย ๆ ว่า ... กู ยั ง อ ยู่ ต ร ง นี้ ...... เ ร า ไ ม่ ไ ด้ เ ป็ น แ ค่ เ พื่ อ น ...... แ ต่ เ ร า เ ป็ น ตั้ ง เ พื่ อ น ต่ า ง ห า ก ...... เพราะเพื่อนมีความสำคัญมาก ๆ ... มากจนบางคนแยกไม่ออก เอาไปเปรียบเทียบกะแฟน ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน ... ทั้งๆที่มันคนละเรื่องกันเลย ...... แต่เมื่อเวลาที่เราอยู่ในห้วงของความรัก ... .... เพื่อน จะกลายเป็นส่วนเกินของโลกส่วนตัวเราทันที ... เวลาที่จะกลับมานึกถึงมันได้อีกที ... ก็ตอนที่อกหักนู่นแหละ ก็เคยคิดเหมือนกันนะ ถ้าเราเป็นมัน จะรู้สึกยังไง ??? เวลาที่กำลังมีความสุขในห้วงของความรัก ก็แทบไม่ได้จะไปเที่ยวไหนกับมันเลย นานๆถึงจะโทรไปหาที แต่พอผิดหวัง พอเจ็บตัวขึ้นมา นาทีนั้นอยากกดโทรศัพท์ไปหามันก่อน อยากให้มันรับโทรศัพท์ก่อน ซึ่งบางทีมันนอนไปแล้ว ก็จะไล่มันให้กลับไปนอนเหอะ ไม่ต้องตื่นขึ้นมาฟังเรื่องราวใดๆทั้งนั้น ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แค่มันรับโทรศัพท์ ก็พอแล้ว ... แบบนี้ละมั้งที่เค้าว่า ... เพื่อน คือ คนที่สามารถนั่งอยู่ด้วยกันโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ลุกจากกันไปได้เหมือนคุยกันไปนับล้านคำ ... แต่แทนที่มันจะด่าว่าอกหักแล้วค่อยนึกถึงเพื่อน ... กลับกลายเป็นว่า .... "รู้ไหมว่ากูดีใจแค่ไหน" ... .... "ที่เวลาเสียใจ" ... .... "กูเป็นคนแรกที่นึกถึง" ... เพื่อน คือ คนที่เมื่อเราสุข เราไม่เห็นมันอยู่ในสายตา แ ต่ เ ป็ น ค น ไ ม่ มี วั น ป ล่ อ ย ใ ห้ เ ร า ล้ ม ล ง ไ ม่ ว่ า เ ร า จ ะ เ จ็ บ ม า จ า ก ไ ห น ล อ ง คิ ด ดู ซิ ว่ า เ ร า พ บ เ พื่ อ น แ บ บ นี้ รึ ยั ง